Oferujemy usługę druku biletów kartonikowych.
Z naszych biletów korzystają między innymi przewoźnicy kolejowi, operatorzy turystyki kolejowej, kolejki wąskotorowe oraz skanseny i muzea. Bilety budzą bardzo pozytywne emocje i są często zaskoczeniem wśród podróżnych. Ci, którzy je pamiętają, wspominają dawne czasy, natomiast dla Tych, któzy ich nie znają, są cenną lekcją historii.
Stale doskonalimy technologię tak, aby nasze bilety jak najwierniej odwzorowywały te dawne, oryginalne kartoniki. Dostajemy od naszych Klientów informacje, że nasze bilety są najlepiej wykonanymi replikami na rynku i przewyższają jakością bilet drukowane przez firmy z Czech i Niemiec. Grono naszych Klientów stale się powieksza, a z niektórymy współpracujemy już kilka lat.
Proces druku odbywa się ręcznie, w sposób tradycyjny, na przedwojennych maszynach drukarskich. na sprowadzanym specjalnie na potrzeby biletów kartonie. Minimalna gramatura kartonika to 800 g/m2 (co daje grubość około 0,8-0,9 mm). Nie są to więc podróbki, imitacje drukowane na komputerze, ale solidnie wykonane repliki biletów kartonowych.
Na Państwa życzenie, jesteśmy w stanie, wykonać dowolną ilość biletów, o dowolnym wzorze. Bilety moga zawierać dodatkowe elementy, takie jak logo, być numerowane, oraz posiadać dziurkę, która była charakterystyczna dla biletów używanych na PKP, w pewnym przedziale czasowym.
Posiadamy oryginalną dokumentację PKP, dotyczącą wzorów biletów, na podstawie której możemy wykonać dla Państwa projekt, zgodny z wytycznymi, jakie obowiązywały na Polskich Kolejach Państwowych. Poza dokumentacją, posiadamy duży zbiór oryginalnych biletów kartonikowych, z różnych okresów, zarówno z PKP i PKS jak i od przewoźników zagranicznych.
Zapraszamy do skorzystania z naszych usług, oraz do zapoznania się z historią biletów kartonikowych, opisaną poniżej.
Bilety kartonikowe, zwane potocznie kartonikami lub tekturkmi, wymyślone zostały w 2 połowie XIX wieku i w użyciu były do końca wieku XX, kiedy to zostały całkowicie wyparte przez bilety drukowane komputerowo. Wymyślone i wprowadzone zostały w 1839 roku przez Thomasa Edmondsona, angielskiego kolejarza, stąd też czasem pojawia się nazwa Bilety Edmondsona. Bilety drukowane były na kartonikach, o rozmiarze 30x50-60 mm. Znajdowały się na nich zwykle informacje takie jak: nazwa stacji sprzedającej bilet, nazwa stacji docelowej, typ relacji, klasa pociągu, rodzaj taryfy, ilość kilometrów i cena. Kluczowym był jednak numer biletu, nadawany w drukarni. Umożliwiło to kontrolę sprzedaży biletów i zmniejszyło liczbę nadużyć. Dzięki temu, bilety Edmondsona rozpowszechniły się na całym świecie i przez ponad 150 lat były podstawowym rodzajem biletów zarówno na kolejach, jak i w innych miejscach (w swojej kolekcji posiadam bilety kartonikowe autobusowe oraz na molo spopockie).
W zalezności od kraju i okresu, bilety mogły być drukowane, na kartonikch w różnych kolorach, drukowane różnymi kolorami farb, posiadać dodatkowe nadrukowane elementy. Wszystko to niosło dodatkowe informacje, które ze względu na niewielką ilość kartonika, trydno byłoby zmieścić w formie tekstowej. I tak kolor kartonika mówił nam o klasie wagonu, na jaki został wydany bilet. W okresie międzywojennym, w Polsce, bilety w kolorze żółtym wydawano dla wagonów 1 klasy, zielone dla klasy 2, brunatne dla klasy 3 i szare dla klasy 4. W późniejszych czasach, wraz z likwidacją klas 3 i 4, pozostały 2 kolory biletów, zielone dla klasy 1 i szaro-brązowe dla klasy 2, przy czym odcieni biletów było wiele, w związku z tym, jaki karton dostarczyła papiernia. W Polsce, przez pewien czas, były jeszcze bilety w kolorze różowym, tzw. peronówki, uprawniające do wejścia na peron, np. dla odprowadzających.
Dodatkowym elementem nadrukowywanym na bilet był pasek. Zazwyczaj w kolorze czerwonym lub granatowym, prowadzony z góry na dół lub po skosie biletu. Umiejscowanie paska, oraz jego kolor, niosło ze sobą informację o dodatkowych opcjach biletu. Paski czerwone informowały o tym, że jest to bilet na pociąg pospieszny, pasek granatowy, o dodatkowej opłacie jaka została uiszczona za bilet. Szczegółowe informacje były umieszczone w specjalnych instrukcjach, wydawanych przez PKP i Ministerstwo Komunikacji.
Skąd dziurka w biletach?
Kasowanie biletów odbywało się poprzez przedziurkowanie biletu specjalnym kasownikiem. (W późniejszym czasie również przy pomocy pieczątki lub adnotacji na bilecie wykonanej najczęściej za pomoca długopisu.) Jednak poza dziurką powstałą na skutek skasowania, część biletów, posiadała w centralnym miejscu dziurkę, średnicy około 5 mm. Dziurka ta była charakterystyczna dla biletów PKP. Służyła ona do "związywania" biletów w pliki i plombowania. Zaplombowane bilety wychodzące w pakietach z drukarni, trafiały na poszczególne stacje. Jeśli plomba nie była naruszona, wiadomo było, że w pakiecie jest odpowiednia liczba biletów, oraz że żaden nie "zginął" po drodze.
Ternion i komposter.
Pojęcia, które praktycznie zniknęły z języka, wraz z odejściem biletów kartonikowych. Ternion, to rodzaj mebla, specjalnej szafy, która służyła do przechowywania i sprzedaży biletów. Zazwyszaj była to drewniana szafa, z możliwością zamknięcia jej przy pomocy drewnianej rolety, zasówanej z góry na dół. Wewnątrz szafy znajdowały się specjalnie skonsruowane półeczki z przegródkami, w które wkładało się bilety. Do jednej przegródki wchodziło 100 szt. biletów, a konstukcja przegródek ułatwiała wyjmowanie biletów po jednym. Komposter natomiast, był urządzeniem służącym do znakowania biletów. Była to specyficznie skonstruowana sztanca, posiadająca w swoim wnętrzu ruchomą matrycę, na której ustawiało się odpowiednią datę. Po ustawieniu daty, i umieszczeniu biletu w komposterze, wybijało się ją na bilecie.